"Αθάνατο" ελληνικό ποδόσφαιρο

"Αθάνατο" ελληνικό ποδόσφαιρο

Όσο περνά ο καιρός τα πάντα γύρω μας εξελίσσονται και φυσικά μέσα στα… «πάντα» δεν θα μπορούσε να λείπει το ποδόσφαιρο. Ένα άθλημα που για κάποιους είναι ψυχαγωγία, για άλλους δουλειά, για άλλους χόμπι ή οτιδήποτε άλλο.

Φυσικά, ο απλός θεατής βλέπει το ποδόσφαιρο σαν μία ωραία ενασχόληση του ελεύθερου χρόνου του και σαν κάτι που θα τον κάνει να ξεχαστεί από τα καθημερινά προβλήματα της ζωής.

Καλά το καταλάβατε! Όλα αυτά είναι πραγματικότητα, αλλά δεν ισχύουν στην Ελλάδα. Η χώρα μας είναι σε πολύ σοβαρότερα θέματα εκτός τόπου και χρόνου, στο ποδόσφαιρο δεν θα ήταν;

Από ποιο θέμα να ξεκινήσουμε; Από τους παράγοντες του ποδοσφαίρου ή από τους οπαδούς που τολμούν να αυτοαποκαλούνται «φίλαθλοι»; Ή μήπως από τις αρμόδιες αρχές του «ποδοσφαίρου»; Καλά, ας μην μιλήσουμε για τις ενέργειες του κράτους. Είπαμε, σε άλλα θέματα είναι ανύπαρκτο, εδώ δε θα ‘ναι;

Οι παράγοντες και τα σκάνδαλα

Θέμα των ημερών είναι τα γνωστά σκάνδαλα που γίνονται στην χώρα μας με γνωστούς παράγοντες οι οποίοι εμπλέκονται σε στημένα παιχνίδια. Βλέπετε το θέμα αυτό ήταν κάποτε της… μόδας και είπαν κάποιοι να το επαναφέρουν στο προσκήνιο. Όσων τα ονόματα ακούστηκαν γύρω από αυτό το θέμα έχουν ήδη να κάνουν με την δικαιοσύνη και φυσικά ακόμα είμαστε στο ξεκίνημα της υπόθεσης, σίγουρα έπεται συνέχεια. Σίγουρα θα επιβληθούν κυρώσεις στους υπεύθυνους, θα είναι όμως σε τέτοιο βαθμό ώστε να καθαρίσουν την «βρωμιά»; Με βάση τα όσα έχουν γίνει μέχρι τώρα στην χώρα μας μπορούμε να απαντήσουμε με υπευθυνότητα, αρνητικά στο συγκεκριμένο θέμα.

Αυτό, γιατί αν στο παρελθόν έπαιρνε ο καθένας αυτό που του άξιζε, τώρα δεν θα ασχολούμασταν πάλι με τα ίδια θέματα.

Επειδή όμως βρισκόμαστε στην Ελλάδα κάποια πράγματα δεν αλλάζουν, παραμένουν ίδια. Αν πραγματικά θέλουμε να δούμε καθαρό και δίκαιο ποδόσφαιρο (Fairplay) πρέπει να δεχτούμε την λήψη άλλων μέτρων, όπως έγινε σε άλλες χώρες και πρωταθλήματα. Παράδειγμα στο «Καμπιονάτο» της Ιταλίας. Με το που βγήκαν στο φως της δημοσιότητας τα σκάνδαλα, «ήχησαν καμπάνες». Υποβιβασμός σε μικρότερη κατηγορία, αφαίρεση βαθμών και φυσικά υπέρογκα χρηματικά πρόστιμα. Εδώ όμως, πως να γίνει κάτι τέτοιο. Αργά ή γρήγορα όμως θα έρθει και η σειρά μας. Άλλωστε ο πρόεδρος της Ουέφα, Μισέλ Πλατινί , το είπε: «Έλληνες, ξέρω τι γίνεται στη χώρα σας και θα έρθει και η σειρά σας». Απ’ ότι φαίνεται ίσως αυτή της Ουέφα να είναι και η ιδανικότερη λύση.

Αυτή η χώρα δυστυχώς δεν είναι άξια να «καθαρίσει» την διαφθορά από μόνη της και όπως όλα δείχνουν πάλι θα πρέπει να επέμβουν «εξωτερικοί» παράγοντες. Μόνο που αν επέμβουν σίγουρα «κάποιοι» θα ζημιωθούν. Έτσι λοιπόν, αυτοί οι «κάποιοι», που οι περισσότεροι γνωρίζουμε ποιοι είναι, προσπαθούν να «αλληλοκαλυφθούν» γιατί πολύ απλά έχουν κοινά συμφέροντα.

Ο οπαδός που νομίζει ότι είναι φίλος του αθλήματος

Ο κόσμος που παρακολουθεί ποδόσφαιρο χωρίζεται σε δυο κατηγορίες. Στον φίλαθλο και στον οπαδό. Ο φίλαθλος είναι αυτός που, όπως λέει και η ίδια η λέξη, είναι φίλος του αθλήματος και ο οπαδός είναι αυτός που φανατίζεται με το άθλημα και πολλές φορές φτάνει στα άκρα.

Η πλειονότητα των Ελλήνων θεατών φυσικά και ανήκει στους οπαδούς. Λίγο η βία στα γήπεδα, λίγο οι ύβρεις και λίγο απ’ όλα τα «καφριλίκια», είναι αρκετά για να επαληθεύσουν τον παραπάνω χαρακτηρισμό.

Κάποτε, τα γήπεδα γέμιζαν με οικογένειες, με παππούδες και γιαγιάδες. Τώρα αν δεν φοράς κουκούλα, αν δεν έχεις πιει δύο καφάσια μπύρες ή οτιδήποτε άλλο «περίεργο», δεν μπαίνεις μέσα στο γήπεδο.

Κάποτε, φίλοι των δυο ομάδων κάθονταν ο ένας δίπλα στον άλλο, τώρα όχι απλά δεν γίνεται αυτό αλλά οι φιλοξενούμενοι δεν πατάνε στο γήπεδο.

Επίσης, κάποτε ο «τσακωμός» ανάμεσα σε δυο φιλάθλους ήταν «αγαθός» και καλοπροαίρετος, τώρα πέφτει άγριο «ξύλο» και χρησιμοποιείται βία, η οποία πολλές φορές οδηγεί στον θάνατο.

Έχει και η διαιτησία τις ευθύνες της

Κάθε φορά που θέλουμε να παρακολουθήσουμε έναν ελληνικό ποδοσφαιρικό αγώνα τα μάτια όλων «καρφώνονται» πρώτα πάνω στους διαιτητές και μετά στους ποδοσφαιριστές. Αφενός αυτό γίνεται γιατί οι πάντες έχουν λάθος νοοτροπία και αφετέρου γιατί ο «χώρος» της διαιτησίας έχει δώσει δικαιώματα.

Μπορούμε να δεχτούμε πως οι διαιτητές είναι άνθρωποι και είναι φυσιολογικό να κάνουν λάθη. Άλλωστε κανείς δεν έχει το αλάθητο εκτός από τον Πάπα. Όμως δεν είναι δυνατόν να βλέπουμε τόσα πολλά διαιτητικά λάθη σε ένα παιχνίδι. Εκτός ότι καταντά κουραστικό αυτό το γεγονός, πολλές φορές φαίνεται και εσκεμμένο.

Υπάρχουν λύσεις αλλά…

Λύσεις; Πολλές! Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι όλοι μαζί να προτείνουμε και να πράττουμε. Γιατί σίγουρα όλοι όσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο έχουν τις ίδιες ιδέες και προτάσεις για να γίνει το άθλημα αυτό καλύτερο στην Ελλάδα.

Αν τελικά δεν καταφέρουμε να κάνουμε κάτι μόνοι μας, όπως το συνηθίζουμε άλλωστε, ίσως θα πρέπει να ακολουθήσουμε ένα διαφορετικό «πρότυπο». Μία νοοτροπία ευρωπαϊκής χώρας, ανεπτυγμένη στον αθλητισμό όπως για παράδειγμα της Αγγλίας ή της Ισπανίας.

Η Αγγλία είχε σοβαρό πρόβλημα με τον χουλιγκανισμό στα γήπεδα. Κι όμως με σκληρά μέτρα καταπολέμησε το φαινόμενο αυτό γι’ αυτό και πλέον μας αρέσει το ποδοσφαιρικό κλίμα του «Νησιού».

Στην Ιταλία, όπως αναφέραμε παραπάνω, υπήρχε σοβαρό πρόβλημα με σκάνδαλα και «στημένα» παιχνίδια. Και εκεί εφαρμόστηκαν «σκληρά» μέτρα, τα οποία «ζημίωσαν» κορυφαίες ομάδες του ιταλικού και παγκοσμίου ποδοσφαίρου, όμως τα πράγματα έγιναν καλύτερα. Οι υπεύθυνοι και τα… «λαμόγια» πήγαν «σπίτι» τους, δηλαδή στην φυλακή και οι ομάδες έγιναν πιο προσεκτικές και προσπαθούν ολοένα και περισσότερο να βάλουν «μυαλό» στον κόσμο τους.

Η μία και σημαντική διαφορά που έχει Ελλάδα με τις άλλες χώρες σε όλους τους τομείς είναι ότι έχει την απατεωνιά για χόμπι. Πράγμα που σημαίνει ότι αν κάποιος είναι κλέφτης δεν μπορεί να «δώσει» έναν άλλο κλέφτη γιατί δεν θα επωφεληθεί από αυτό. Έτσι προτιμά να τον καλύψει και να δει τι μπορεί να κερδίσει.

Όλα αυτά οδηγούν στο εξής συμπέρασμα: Από τη μία «γουστάρουμε» που συμβαίνουν τα άσχημα και από την άλλη τα κατακρίνουμε. Γι’ αυτό τα πάντα γύρω μας μένουν στάσιμα και όχι απλά δεν προχωράμε, αλλά «γυρίζουμε» πίσω και οδηγούμαστε στην καταστροφή.

Γιώργος Βαρβιτσιώτης